اصلاح سیاستهای کلی انتخابات

«فراخوان مجمع تشخیص مصلحت برای اصلاح سیاستهای کلی انتخابات» صادر شده است. در همین راستا و برای همکاری تنگاتنگ پیشنهادات جدید برای اصلاح قانون انتخابات ارائه می شود:

اول: مسوول برگزاری انتخابات حق ندارد رسما از یک کاندیدا حمایت کند و به او پول بدهد.

دوم: نیروهای انتظامی حق ندارند در روز انتخابات نامزدهای انتخاباتی و حامیان آنها را دستگیر کنند.

سوم: دولت حق ندارد قبل از رای گیری نتیجه انتخابات را اعلام کند یا تعداد آرا را قبل از شروع رای گیری وارد کامپیوتر کند.

چهارم: در صورتی که مصلحت تشخیص داده شد، دولت باید از یک سازمان باتجربه و صاحب نظر برای تقلب در انتخابات استفاده کند که ضایع نشود.

پنجم: دولت باید آرای نامزدهای انتخابات را بشمرد و از سوزاندن آنها خودداری کند.

ششم: کسی که دوست دارد رئیس جمهور شود در یک زمان حق ندارد از دو راه برای رسیدن به قدرت استفاده کند، یا باید در انتخابات شرکت کند، یا کودتا کند.

هفتم: رهبر کشور باید صبر کند تا رئیس جمهور انتخاب شود و انتخابات تائید شود و بعدا به او تبریک بگوید.

هشتم: دولت برای کاهش تعداد مخالفان می تواند رای آنها را باطل کند، اما حق ندارد آنها را به اعدام محکوم کرده یا در خیابان بکشد.

نهم: نتیجه کل آراء براساس جمع بستن تعداد آرای موجود در صندوق های رای گیری معلوم می شود.

دهم: مامورین نظارت بر انتخابات باید برگه های رای که به صندوق افتاده است بشمرند، نه برگه هایی که توی کشوی میز شان مانده است.

آن‌چه از 22 بهمن به ذهنم می‌رسد

عده‌ای از طرف‌داران ما در خانه نشستند، چون ترسیدند یا ناامید شدند. عده‌ای دیگر با خوش‌خیالی فکر کردند که کار دیگر تمام است و نیازی به حضورشان نیست. عده‌ای که آمدند، به دلیل جو شدید امنیتی، نتوانستند هویت خود را متمایز کنند و شعارهای خود را به صورت گسترده بدهند. دست‌گیری و درگیری‌های پراکنده با کوچک‌ترین بهانه‌ای از سوی کودتاچی‌ها صورت می‌گرفت. در بعضی شهرستان‌ها مثل اهواز و اصفهان سبزها حضور پررنگی داشتند، که البته به شدت سرکوب شدند. شعار مخالفان «مرگ بر دیکتاتور» و درخواست رفراندوم بود. اتوبوس‌های بی‌شماری جمعیت را از شهرها و روستاهای دور و نزدیک به تهران آورده بود و بچه‌های مدرسه‌ای زیادی هم به راه‌پیمایی آورده شده بودند. تعداد زیادی نیروهای اطلاعاتی با لباس شخصی در میان جمعیت حضور داشتند که هر مخالفی را شناسایی می‌کردند. اینترنت به شدت کند و مسدود شده. جمعیت در تهران حدود یک میلیون نفر بود که نیمی موافق و نیمی مخالف بودند. به نظر می‌رسد که راه‌کار تصاحب کردن تظاهرات دولتی شکست خورده و از این به بعد باید به دنبال تظاهرات مستقل خودمان باشیم. پیروزی جنبش در آینده‌ی نزدیک هم واقع‌بینانه نیست و باید به افق‌های دورتر نگاه کرد. حکومت راه‌کارهای جنبش را شناسایی کرده و مقابله با آن‌ها را به خوبی یاد گرفته. باید با خلاقیت و نوآوری، به دنبال راه‌کارهای جدید بود. به فرهنگ‌سازی گسترده‌ای نیازمندیم. کماکان باید بر مشی مسالمت‌آمیز تأکید کرد. رمز موفقیت ما امید و اتحاد تحت ره‌بری موسوی و کروبی است، و هم‌چنان باید بر مطالبات خود بر محوریت حقوق بشر و ناکارآمدی حاکمیت تکیه کنیم. خلاصه این که به‌تر است به جای عصبانیت و سرخوردگی و ناامیدی و تقصیر هم انداختن، بنشینیم و فکر کنیم و تحلیل کنیم که در آینده چه باید بکنیم.